Biografia
Reżyser filmowy, scenarzysta, krytyk i teoretyk filmu, pisarz, aktor, a także profesor starofrancuskiego na jednym z uniwersytetów.
W latach 50. rozpoczął karierę krytyka filmowego pod pseudonimem Eric Rohmer (i pod tym nazwiskiem stał się sławny). W 1956 r. wraz z grupą młodych miłośników kina i filmowców założył pismo Cahiers du Cinéma (do grupy założycieli należeli obok Rohmera: Francois Truffaut, Jean-Luc Godard, Jacques Rivette i Claude Chabrol). W latach 1957-63 Eric Rohmer był redaktorem naczelnym tego czasopisma. Opublikował wiele tekstów poświęconych między innymi twórczości Alfreda Hitchcocka, Roberta Rosselliniego, Howarda Hawksa, Jeana Renoira czy Friedricha Wilhelma Murnaua.Od początku lat 50 realizował filmy krótkometrażowe. Zadebiutował filmem fabularnym dopiero w 1960 r. (Pod znakiem lwa - Signe du Lion), choć z reżyserów francuskiej Nowej Fali był najstarszy. Film został przyjęty entuzjastycznie przez krytykę i publiczność. Następne swoje utwory Rohmer układał w cykle. W latach 1963-72 powstało Sześć opowieści moralnych, a następnie cykl Komedii i przysłów (1980-87). W 1990 r. Rohmer przystąpił do realizacji trzeciego cyklu pt. Opowieści czterech pór roku, który ukończył Jesienną opowieścią (Conte d'automne) osiem lat później.
Eric Rohmer należy do najwybitniejszych twórców kina francuskiego i kina współczesnego. Choć debiutował jako "nowofalowiec", podążał raczej własną ścieżką, której jest wierny od lat. Jego filmy to przykład krystalicznej logiki. Swoje często banalne historyjki opowiada, ukrywając refleksje między wierszami , chłodno - a zarazem z liryzmem. Nie ulega żadnym modom zarówno w kinie francuskim, jak i światowym. Odrzuca jakiekolwiek próby ingerowania w rzeczywistość, bo wówczas jak sam pisał :"film niepotrzebnie brata się z publicystyką, dokumentem i innymi gatunkami chwili". Nie ma w jego filmach gwałtownych spięć ani wyrazistego konfliktu, co niekiedy narażało go na zarzut nudziarstwa. Ale jednocześnie pozwalało osiągać rzadkiej urody naturalność. W ciągu 40 lat swojej kariery artystycznej przyznano jego filmom liczne nagrody na festiwalach filmowych. Najważniejsze z nich to:
Nagroda Specjalna Jury - Srebrny Niedźwiedź - MFF w Berlinie za film Kolekcjonerka (1967), nominacja do Oscara (również w kategorii
scenariuszowej) filmu Moja noc u Maud, Złota Muszla - MFF w San Sebastian za Kolano Klary (1970), Grand Prix - MFF w Cannes za Markiza O. (1968)
Grand Prix Złoty Lew i nagroda FIPRESCI - MFF w Wenecji za Zielony promień (1986), Nagroda jury za scenariusz oryginalny - MFF w Wenecji za Opowieść jesienną (1998) oraz za ten sam film National Society of Film Critics (NSFC) Award 1999 w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny.
W latach 50. rozpoczął karierę krytyka filmowego pod pseudonimem Eric Rohmer (i pod tym nazwiskiem stał się sławny). W 1956 r. wraz z grupą młodych miłośników kina i filmowców założył pismo Cahiers du Cinéma (do grupy założycieli należeli obok Rohmera: Francois Truffaut, Jean-Luc Godard, Jacques Rivette i Claude Chabrol). W latach 1957-63 Eric Rohmer był redaktorem naczelnym tego czasopisma. Opublikował wiele tekstów poświęconych między innymi twórczości Alfreda Hitchcocka, Roberta Rosselliniego, Howarda Hawksa, Jeana Renoira czy Friedricha Wilhelma Murnaua.Od początku lat 50 realizował filmy krótkometrażowe. Zadebiutował filmem fabularnym dopiero w 1960 r. (Pod znakiem lwa - Signe du Lion), choć z reżyserów francuskiej Nowej Fali był najstarszy. Film został przyjęty entuzjastycznie przez krytykę i publiczność. Następne swoje utwory Rohmer układał w cykle. W latach 1963-72 powstało Sześć opowieści moralnych, a następnie cykl Komedii i przysłów (1980-87). W 1990 r. Rohmer przystąpił do realizacji trzeciego cyklu pt. Opowieści czterech pór roku, który ukończył Jesienną opowieścią (Conte d'automne) osiem lat później.
Eric Rohmer należy do najwybitniejszych twórców kina francuskiego i kina współczesnego. Choć debiutował jako "nowofalowiec", podążał raczej własną ścieżką, której jest wierny od lat. Jego filmy to przykład krystalicznej logiki. Swoje często banalne historyjki opowiada, ukrywając refleksje między wierszami , chłodno - a zarazem z liryzmem. Nie ulega żadnym modom zarówno w kinie francuskim, jak i światowym. Odrzuca jakiekolwiek próby ingerowania w rzeczywistość, bo wówczas jak sam pisał :"film niepotrzebnie brata się z publicystyką, dokumentem i innymi gatunkami chwili". Nie ma w jego filmach gwałtownych spięć ani wyrazistego konfliktu, co niekiedy narażało go na zarzut nudziarstwa. Ale jednocześnie pozwalało osiągać rzadkiej urody naturalność. W ciągu 40 lat swojej kariery artystycznej przyznano jego filmom liczne nagrody na festiwalach filmowych. Najważniejsze z nich to:
Nagroda Specjalna Jury - Srebrny Niedźwiedź - MFF w Berlinie za film Kolekcjonerka (1967), nominacja do Oscara (również w kategorii
scenariuszowej) filmu Moja noc u Maud, Złota Muszla - MFF w San Sebastian za Kolano Klary (1970), Grand Prix - MFF w Cannes za Markiza O. (1968)
Grand Prix Złoty Lew i nagroda FIPRESCI - MFF w Wenecji za Zielony promień (1986), Nagroda jury za scenariusz oryginalny - MFF w Wenecji za Opowieść jesienną (1998) oraz za ten sam film National Society of Film Critics (NSFC) Award 1999 w kategorii: najlepszy film nieanglojęzyczny.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
